Google ‘Java’ en de Bromo vulkaan verschijnt op je scherm. De zandzee, bergketen en rokende krater zijn niet meer uit mijn gedachten verdwenen… ik moest erheen! Mensen vertelden me dat het tegenviel door de hoeveelheid toeristen. Voor mij is het een uitdaging om zo veel mogelijk te ondernemen zonder dat er andere toeristen om me heen zijn. In deze blog lees je hoe ik gereisd heb en geef ik praktische tips om de toeristenmassa’s te vermijden.
Via Probolinggo naar Cemoro Lawang
Na een vroege vlucht op Surabaya vond ik buiten direct een aantal taxi’s die me naar het lokale busstation wilden brengen. Ik nam een blauwe taxi vanaf het vliegveld en werd afgezet voor een poort waar het busstation zou moeten zijn. Eerste dacht ik dat het de verkeerde plek was. De vriendelijk chauffeur hielp me en vond (al dan niet per toeval) de bus naar Probolinggo. Hij kreeg nog een fooi omdat hij met bij dit station had afgezet terwijl ik me door het middenpad richting een lege stoel wurmde. Welkom op Java!
Reizen met de lokale bevolking
De bus zit propvol. Ik nestel me op een stoeltje naast een stevige dame met hoofddoek en blijf daar de komende drie uur zitten. De muziek schalt vrolijk door de speakers. Een klein jongetje kijkt me aan, lacht en doet daarna een dansje in het middenpad. Bij elke stop springen er mensen de bus in en uit. Mannen hebben hun handen vol met eten en drinken. Muzikanten met oude gitaartjes en in elkaar geknutselde muziekinstrumenten wisselen elkaar af. Ik koop een paar pinda’s en begin gulzig te knagen. De bus stopt vaak, wiebelt hard en haalt af en toe bijzondere capriolen uit. Zoals bij iedere stop springt er opnieuw een man in de bus. Hij komt op me af en zegt dat dit de plaats is waar ik uit moet stappen. Ook al heb ik op internet gelezen over het ‘oppikken van toeristen uit lokale bussen’, zit ik uiteindelijk toch naar een verhaal te luisteren van een verkoopman in een toeristenbureau. Juist, zo doen ze dat…
Kronkelende wegen richting Bromo
Ik wil niet wachten op een toeristenbusje dus besluit achterop de scooter naar Cemoro Lawang te gaan. Mijn rugzak staat tussen de benen van de bestuurder. Ik houd mijn handtas met belangrijke spullen vast. De rit duurt een uur en is prachtig. Zo nu en dan tik ik de aardige man op zijn schouder, stap af en maak een foto. Beboste bergen, typische huisjes, werkende mensen en zwaaiende kinderen. Aan mijn hoofd, ademhaling en kouder wordende lucht voel ik dat we stijgen.
Het hoogtepunt! De zonsondergang
Drop je bagage en spring aan het eind van de middag achterop een scooter. Glijdend over het zand bereik ik de voet van de krater. Langzaam loop ik omhoog. Ik stop af en toe om van het uitzicht te genieten (en op adem te komen). De zwarte zandzee laat ik onder me, langzaam verandert de omgeving in een maanachtig landschap. Ik ruik de zwavel en hoor het geluid van de werkende vulkaan. Een groepje mannen zit bij de kratermond, steekt wierook aan en vertrekt. Ik sta alleen. De rokende krater naast mij, de langzaam zakkende zon voor mij… Ik heb tranen in mijn ogen. Wouw!
Praktische reisinformatie: